ตัวผมเอง ช่วงเวลาหนึ่ง
เคยเป็นลูกจ้าง
แล้วเป็นหุ้นส่วน
แล้วเป็นเจ้าของกิจการ
แล้วเป็นนักลงทุน
ถ้าบอกแล้ว เพื่อนๆ จะไม่เชื่อนะครับ ว่าสถานการณ์หนึ่งนั้น
ผมอยู่ทั้ง 4 บทบาทพร้อมๆ กัน (เป็นช่วงเวลาสั้นๆ)
เป็นความรู้สึกที่บรรยายได้ยาก แต่จะพยายามอธิบายนะครับ
เป็นลูกจ้าง...ชีวิตและผลงาน ขึ้นอยู่กับการประเมินของนายจ้าง และเงื่อนไขของบริษัท ตลอดจนวัฒนธรรมองค์กร
เป็นหุ้นส่วน..ชีวิตและรายได้ ขึ้นอยู่กับหุ้นส่วนคนอื่นและสภาพเศรษฐกิจ
เป็นเจ้าของกิจการ...ชีวิตและความอยู่รอด ขึ้นอยู่กับลูกน้อง ผู้ร่วมงาน และความสามารถของตัวเองและลักษณะของธุรกิจ
เป็นนักลงทุน....ชีวิตและความหวัง....ขึ้นอยู่กับตัวเราคนเดียว
แล้วอะไรที่ท้าทายที่สุด
ความเห็นส่วนตัวนะครับ.......การเป็นนักลงทุน....นี่แหละ
เพราะ ความล้มเหลวที่เกิดขึ้น ไม่อาจหยิบยื่นให้ใครได้เลย
การเป็นนักลงทุนต้องใช้อะไรบ้าง
......ใช้ทรัพยากรน้อยที่สุด แต่ทรงพลานุภาพที่สุด
......นั่นคือ สมองและปัญญา
หลายๆ คนชอบนึกถึง เงินทุน ก่อน
ในความเป็นจริงแล้ว
เงินทุน ไม่สำคัญเท่า สมองและปัญญา เนื่องจากการทวีคูณของตัวเลขมีได้ไม่จำกัด เริ่มต้นเท่าไหร่ก็ได้ มีแค่พัน มันก็เป็นหมื่นได้ ถ้าเริ่มจากหมื่นก็กลายเป็นแสนได้อีก มาตรแม้นมีเงินแสน ก็กลับกลายไปเป็นล้านได้อีกเช่นกัน ....
หลายๆ คนพอได้ยินคำว่า .....นักลงทุน...ชอบคิดถึงคนมีเงินเยอะๆ แล้ว เอางินมาทำโน่นทำนี่ เห็นคนมีเงินน้อย ไม่ค่อยยอมรับ หรือรับไม่ค่อยได้
จริงๆแล้ว นักลงทุน...คือ....คนที่เคยมีเงินหรือทรัพย์สินน้อยกว่านี้
เพียงแต่ ตอนที่เขาเริ่มเป็นนักลงทุนแล้วมีเงินน้อยๆ เรามักไม่ยอมรับว่าเขาเป็นนักลงทุน จนเขาประสบความสำเร็จแล้ว ถึงจะยอมรับ ได้ง่ายหน่อย
แต่ถ้าใคร มีเงินแล้ว ทำให้เงินตัวเองลดลงเรื่อยๆ ในตลาดหุ้น
ยังไม่เรียกว่า นักลงทุน...เรียกว่า....นักลดทุน
ความเห็นส่วนตัวนะครับ
เชิญเพื่อนๆ แสดงความเห็นได้เต็มที่ครับ